دوشنبه , ۲۹ مهر ۱۳۹۸
خانه / عیسای مسیح / تولد عیسی مسیح / هدیه ایی که غیرقابل وصف است

هدیه ایی که غیرقابل وصف است

ح. گ. ۲۶ آذر ۱۳۹۷ تولد عیسی مسیح, عیسای مسیح, مقالات تازه دیدگاه‌ها برای هدیه ایی که غیرقابل وصف است بسته هستند 155 مشاهده شده

هدیه ‏ایی که غیرقابل وصف است!

نوشتۀ: ح.گ

در نامۀ دوم پولس رسول( از مجموعه سه نامه‏ایی که نوشته شد اما یک نامۀ آن متاسفانه در دست نمیباشد) به کلیسای قرنتس فصل نهم، او از کلیسا میخواهد که هدایایی را برای مسیحیان نیازمند قبل از رفتن آنها به آنجا جمع کنند که وقتی به پیش آنها رفتند، بتوانند هدایای آماده شده را با خود برده و نیازمندان را تامین سازند. در این پانزده آیه، پولس برای اینکه ایمانداران را تشویق کند به نکاتی عمیق در بطن ایمان آنان اشاره میکند. آنها را به این تشویق میکند که غیرت آنها زبانزد همه است و این باعث فخر او به آنان در جمیع ایمانداران شده است. اشارۀ پولس به این  امتیاز روحانی کلیسای قرنتس( ورای دردسرهای این کلیسا برای پولس!)  این بود که دادن هدایای آنها از روی دل و بر اساس همین غیرت و فخر باشد نه از روی تظاهر. زیرا او در آیۀ هشت به روشنی میگوید که خدا بخشندۀ مهربان را دوست دارد. نهایتا در آخر سخنان خود در قبال هدایای جمع‏آوری شده، گویی برای تشویق و دادن انگیزۀ عالی و روحانی برای جمع آوری کردن هدایای لازم برای نیازمندان مسیحی به آنها میگوید:” خدا را برای بخشش غیرقابل توصیف او سپاس بگوییم!”( ترجمۀ شریف) در ترجمۀ قدیم میخوانیم:” خدا را برای عطای ما لاکلام او شکر باد.” در ترجمۀ تفسیری میخوانیم:” خدا را شکر برای هدیه‏اش عیسی مسیح، هدیه‏ایی عالی که با کلمات قابل وصف نیست!” در ترجمۀ هزارۀ نور میخوانیم:” سپاس بر خدا برای عطای وصف ناپذیرش!” وصف این هدیۀ خدا به ما در ترجمه های مختلف انگلیسی کتابمقدس جالب است! من تقریبا سیزده نسخۀ متفاوت ترجمۀ کتابمقدس را با هم مقایسه کردم، تمام آنها در وصف این هدیه در یک چیز مشترک بودند، هر چند با کلماتی متفاوت؛ و آن این بود که: این هدیه را بدلیل شگفت‏انگیز و بی نظیر بودن آن نمیتوان وصف کرد، آن را تعریف کرد و آن را شرح داد! مگر این هدیۀ خدا چیست؟ و چرا اینگونه حقیقتا غیرقابل وصف و شرح است؟ من در هفت دلیل این هدیه را توانسته‏ام تاحدودی وصف کنم، هر چند قطعا میدانم هنوز نتوانسته‏ام کاملا آن را وصف نمایم!

قبل از اینکه در بارۀ این هدیۀ غیرقابل وصف خدا به ما سخن بگویم، باید یادآوری کنم، که این هدیۀ غیرقابل وصف هیچ چیز نه در هستی، نه حتی در خود ما، نه حتی در تمام آفرینش خدا نیست مگر خود عیسای مسیح. تولد ما؟ هر چند هدیه‏ایی بزرگ است، اما باز میتوان آن را شرح داد و وصف کرد. فرزندان ما؟ حقیقتا هدایای گرانبهای خدا به ما هستند، اما باز میتوان آن را به زبان آورد و شرح داد. سلامتی ما؟ هدیه‏ایی بزرگ است، اما محدود است. کار ما؟ هدیه ایی ارزشمند است، اما تمام شدنی است. دوستان ما، حتی کلیسای ما، نه حتی کتابمقدس ما، تمام این هدایا را میتوان شرح داد و وصف کرد؛ اما تنها یک هدیۀ خدا یعنی عیسای مسیح به ماست که هرگز نمیتوان آن را وصف نمود. چرا؟

 

هدیۀ خدا به ما غیرقابل وصف است بدلیل:

 

الف- ازلی و ابدی بودنش

” زیرا که برای ما ولدی زائیده و پسری به ما بخشیده شد و سلطنت بر دوش او خواهد بود و اسم او عجیب و مشیر و خدای قدیر و پدر سرمدی و سرور سلامتی خوانده خواهد شد.“( اشعیاء ۹: ۶- ۷ )

” و او صورت خدای نادیده است و نخستزادۀ تمامی ،آفریدگان. زیرا که در او همه چیز آفریده شد آنچه در آسمان و آنچه بر زمین است از چیزهای دیدنی و نادیدنی و تختها و سلطنت و ریاسات و قوات. همه بوسیلۀ و برای او آفریده شد. و او قبل از همه است و در وی همه چیز قیام دارد.”( کولسیان ۱: ۱۵- ۱۷ )

ب- برای نجات عظیمش

 ” بلکه ترا نور امتها خواهم گردانید و تا اقصای زمین نجات من خواهی بود.”( اشعیاء ۴۹: ۶ )

” چنانکه ما را پیش از بنیاد عالم در او برگزید تا در حضور او در محبت مقدس و بی عیب باشیم. که ما را از قبل تعیین نمود تا او را پسر خوانده شویم بوساطت عیسی مسیح بر حسب خشنودی ارادۀ خود.”

( افسسیان ۱: ۴- ۵ )

 پ– برای پُری کامل فیضش 

” و از پُری او جمیع ما بهره یافتیم و فیض بعوض فیض.”

( یوحنا ۱: ۱۶ )

” و به فیض او مجانا عادل شمرده میشوند بوساطت آن فدیه‏ایی که در عیسی مسیح است.”

( رومیان ۳: ۲۴ )

ت- برای برکات و نعمات عظیمش

” و او که پسر خود را دریغ نداشت بلکه او را در راه جمیع ما تسلیم نمود چگونه با وی همه چیز را به ما نخواهد بخشید؟” ( رومیان ۸: ۳۲ )

” قوت همه چیز را دارم در مسیح که مرا تقویت میبخشد.” ( فیلیپیان ۴: ۱۳ )

ث- برای حیات ازلی و جاودانی‏اش

” و من به آنها حیات جاودانی میدهم و تا به ابد هلاک نخواهند شد و هیچکس آنها را از دست من نخواهد گرفت.” ( یوحنا ۱۰: ۲۸ )

 ” زیرا مزد گناه موت است اما هدیۀ خدا حیات جاودانی در خداوند ما عیسی مسیح.” ( رومیان ۶: ۲۳ )

ج- برای هم میراث بودن در جلالش

 ” و هر گاه فرزندانیم وارثان هم هستیم یعنی ورثۀ خدا و هم ارث مسیح اگر شریک مصیبتهای او هستیم تا در جلال وی نیز شریک شویم.” ( رومیان ۸: ۱۷ )

” لهذا دیگر غلام نیستی بلکه پسر و چون پسر هستی وارث خدا نیز بوسیلۀ مسیح.” ( غلاطیان ۴: ۷ )

چ- برای هدیۀ روح القدسش

” و من از پدر سوال میکنم و تسلی دهندۀ دیگر به شما هدیه خواهد کرد تا همیشه با شما بماند.” ( یوحنا ۱۴: ۱۶ )

 ” توبه کنید و هر یک از شما به اسم عیسی مسیح به جهت آمرزش گناهان تعمید گیرید و هدیۀ روح القدس را خواهید یافت.” ( اعمال ۲: ۳۸ )

دوستان عزیز! هر چند این تنها چند دلیل برای غیرقابل وصف بودن هدیۀ خدا، یعنی عیسای مسیح، به ما میباشد؛ اما تنها کافیست به  این هدیۀ غیرقابل وصف در جسم و جان و روح خودمان نظر کنیم. من مطمئن هستم که شما نیز به این لیست اضافه خواهید کرد و این هدیۀ عظیم خدا به خود را وصف خواهید کرد. هدیه ایی رایگان برای ما، اما بسیار گرانبها و بسیار ارزشمند و بسیار گرانقدر برای خود خدا! تمام این هدیه از آن تست، اگر که امروز قلب و جان خودت را به این هدیۀ غیرقابل وصف داده‏ایی. این هدیه بر تو مبارکباد! پس اگر در این فصل تولد عیسای مسیح، این هدیه را داری، آن را گرم در آغوش خود بگیر و آن را ببوس و آن را سپاس و حمد بگو! اما اگر آن را هنوز نداری؛ دوست من! این هدیۀ غیرقابل وصف از آن تست. درست است غیرقابل وصف است و تو هرگز قادر به وصف آن نخواهی بود، کمااینکه پولس نیز قادر به وصف آن نبود، اما از آن تست. این هدیه را باز کن، در درون این هدیۀ قلبی تپنده وجود دارد، که از محبت به تو داغ است و از فراغ تو از بدو آفرینش هستی افسوس و آه کشیده است. او را بگیر. او را از آن خودت کن. تمام آن مال تست. تمام آن.

کافیست در قلب خود به این هدیه ایمان بیاوری و به زبان خود به این هدیۀ غیرقابل وصف خدا اعتراف کنی و بگویی:

 

” خداوندا من گناهکارم. ایمان دارم عیسای مسیح برای گناهان من بر بالای صلیب مرد، دفن شد، و روز سوم قیام کرد و امروز زنده است و روزی برمیگردد تا بر هستی داوری نماید. من او را خداوند خود میخوانم و از او دعوت میکنم که به جسم و روح و جان من بیاید و مرا از آن خود سازد. آمین.” دوست عزیزم! هدیۀ عظیم و غیرقابل وصف خدا بر شما مبارک باد!

 

 

 

 

 

درباره ح. گ.

اهل سمنانم. در یک خانواده چوپان بدنیا آمدم. دوران کودکی و خردسالی من جایی بود بین ییلاق و قشلاق بین فیروزکوه و سمنان. هنوز صدای پای اسبها و یابوهایمان که از روی شن های رودخانه های اطراف فیروزکوه رد میشدیم و من و برادر کوچکترم در خورجین های آنها گذاشته شده بودیم را در گوشهای خودم دارم. آواز عقابها بر فراز صخره ها و صدای رودخانه که گویی تمام دره ایی که از آن رد میشدیم را پر کرده بود و ما انگاری از دل آبها میگذشتیم. آه کوههای سر به فلک کشیده! چشمه های خنک و همیشه پربار! تا اینکه به سمنان برای تحصیل آمدیم. سال ۱۳۵۷ که شاه رفت من سیزده سالم بود. یاد مادرم بخیر به ما که کله پرشوری داشتیم بخصوص به برادرم که بعدا فهمیدیم او یک کمونیست است میگفت: شما حالیتون نیست دارید چکار میکنید. او سواد خواندن یا نوشتن هم نداشت! برادرم دستم را گرفت و مرا عضو کانون دانش آموزان ایران، شاخه دانش آموزی حزب توده ایران کرد. مجله آذرخش را کانون ما چاپ میکرد و من آن را در مدرسه راهنمایی دکتر مصدق پخش میکردم. رویا و آرزوهای خوبی داشتیم. برای اتحاد کارگری و نابودی امپریالیست جهانی تلاش میکردیم. نوک کفش من سوراخ بود که پوسترهای آیت الله خمینی را که حزب آن را چاپ کرده بود و فواید الله اکبر و مبارزه متحد را بر علیه آمریکا و غرب را روی آن شعار میداد روی در و دیوار سمنان با سریشم شبهای تابستان میچسبانیدیم. از کمیته محل کتک خوردیم و نقل مجلس فامیل و همسایه ها بودیم که ما را بی خدا و کافر میدانستند. از همان نوجوانی خواندن ومطالعه بخشی از زندگی من شد. از ماهی سیاه کوچولو شروع کردم تا تاریخ قدیم ویل دورانت. من دوستار ادبیات بودم. داستان را دوست داشتم پس گرایش به داستان سرایی و نوشتن کردم. من مقدار زیادی از ادبیات روس را که به فارسی ترجمه شده بود را تا سن نوزده سالگی خواندم. همچنین ادبیات آمریکای جنوبی و اروپا را که به زبان فارسی ترجمه شده بود را در طول سالهای نوجوانی و جوانی ام خواندم. با ادبیات ایران خارج از شاعرانی چون حافظ و سعدی و غیره با نویسندگانی معاصری مثل هدایت، گلشیری، جلال آل احمد، چوبک، دولت آبادی، ساعدی و شاملو و نیما و مشیری و هوشنگ ابتهاج و احسان طبری اشنایی دارم. من شدیدا دوستدار موسیقی کلاسیک بودم و تمام قلب و جان و روح مرا تسخیر میکرد. از شوستاکوویچ گرفته تا باخ و موتزارت و بتهون و چایکوفسکی. در این ادبیات روس بود که به مرور زمان به شخصیتهای آن دقیق شدم و عمیقا فاصله ایی غریب از حیث دیدگاه زندگی، جهان بینی کلی و امور درون زندگی مشاهده کردم و از خودم میپرسیدم: چرا؟ چرا نوشته های ما گویی یک تکرار و چرخیدن به دور خود در حول محور یک نیاز، یک فکر، یک خواسته و یک ارمان است. و بنظر میرسد که هیچکس آن را هنوز پیدا نکرده است. هنوز در یک تلاطم و بیقراری تمام ملتی دور میزند؟ پس این صلح کجاست؟ این ارامش؟ چرا میتوانم ژرفنای عظیمی را یک نورد و پیمایش کوهی عظیم و درنوردیدن آن با پیروزی و شکست و خنده و اشک را با هم در موسیقی کلاسیک، باخ و موتزات و بتهون و چایکوفسکی ببینم اما در سه تار محمد رضا لطفی دردی عمیق، بغضی فروخورده و هق هق دل رنجور را فقط ببینیم که در امید صبح است اما صبح گویی هرگز از دل شب بالا نمیزند؟ و وقتی با آثار تارکوفسکی آشنا شدم و بر صبر آهنین او برای نشان دادن عمق درد و رنج درون انسان تعمق کردم، در حرکت آرام و کشنده دوربینهای او بر روی رنگهای خاکستری و چهره های کوبیده شده انسانها، برای من سوالی کشنده را برانگیخت: پس آن صلح جاودان کجاست؟ یادم میاید به خوبی بیادم میاید که حتی در همین روزهای اوج فرهنگی و فعالیتهای سیاسی و هنری من، عمق خودم را سیاه میدیدم. کسی آن را نمیدانست اما خودم میدانستم. درونم پر از شرارت بود. افکارم ناپاک بود. و میل به طغیان و زشتی در عمق وجودم بود. نمیدانستم اسمش چیست اما میدانستم آن را به رغم تمامی محجوبیت من، خوبی من در محل و در بین در و همسایه ها، درونم فاسد بود و میل به انجام شرارت داشتم. در جلسه یادبود یکی از پسران دوست حزبی ما بود که در جنگ ایران و عراق کشته شده بود، اه، امان از ان جنگ! تمام هستی و روح و روان ما را برای همیشه نابود کرد. ما را با خودش ویران کرد و به گور برد! در ان جلسه بود که با قرایت اشعار لنگستون هیوز( سیاه همچون اعماق آفریقای خودم) توسط احمد شاملو آشنا شدم و تمام زندگی من با شعر : عیسای مسیح هیوز برای همیشه عوض شد. آن هم هیوزی که کمونیست بود! روی جاده مرگت به تو برخوردم بی آنکه بدانم که تو از آن میگذری/ هیاهوی جماعت که به گوش آمد/ خواستم برگردم اما کنجکاوی مانعم شد/ انبوه بی و سر و پاها چنان غریو میکشید/ اما چنان ضعیف بود که به اقیانوسی خفه و بیمار میمانست/ ناگهان ضعفی عجیب عارضم شد/ اما ماندم و پا بر نکشیدم/ حلقه ایی از خار خلنده بر سر داشتی و به من نگاه نکردی/ گذشتی و بر دوش خود بردی همه محنت مرا./ من با تمام وجود چنین کسی را میطلبیدم، چنین قدرتی، چنین رابطه ایی، که تمام محنت مرا با خودش ببرد، برای همیشه و به من ارامش بدهد. و این آغاز جستجوی من در سن هیجده سالگی در باره عیسای مسیح بود. باید به سربازی میرفتم. حزب منحل شده بود. همه یا به زندان افتادن بودند یا توبه کرده بودند یا فرار کرده بودند. برادرم فرار کرده بود. یک روز همه ما را بوسید و رفت که رفت. و ابروی ما در محل رفته بود. دختری را دوست داشتم که حتی یک دقیقه با او قدم نزده بودم. او را در کانون دیده بودم. درست موقعی که من به سربازی رفتم و در دوران آموزشی بودم یک نامه برایم نوشت که او کس دیگری را دوست دارد و رابطه ما تمام شده است. دخترک خاین! بعدها فهمیدم از یک پسر پولدار بالای شهر تهران که خانه اش در جردن بودن خوشش آمده بود. این خیانت بود. این بی رحمی بود. و من هم که دیگر امیدی به فردای با او را نداشتم پس از تمام شدن دوره اموزشی در پادگان لویزان، روزی که به میدان راه آهن ما را بردند که به جبهه بفرستند در همان میدان فرار کردم. برای خانواده من این اوج بدبختی و بی آبرویی بود. برادر بزرگم از ایران فرار کرده و من هم از سربازی. شش ما فراری بودم. زیرا پل خوابیدم. گرسنگی کشیدم. و بالاخره یک شب دستگیر شدم. اول بردنم به زندان نارمک بعد به بهارستان و از آنجا به اوین. دو هفته در اوین بودم. از اوین مرا به زندان ارتش در میدان پاستور بردند. در زندان نماز خواندم. روزه گرفتم. گریه کردم. تا این الله شاید همان قدرت و رابطه ایی باشد که بیاید و همه محنت مرا باخودش ببرد و اینده ایی روشن به من بدهد. در تاریکترین و مخوفترین روزهای زندگی ام الله هیچ پاسخی برای من نداشت. از زندان به همراه دو تا دژبان با دستنبدی های سرد و نقره ایی که روی دستهایم بود از میان ماشینهای وحشی و دود کشنده دور میدان بهارستان با شرم و بی آبرویی که بر من هوار شده بود و در عین حال در پوچی مطلق که بر جانم سنگینی میکرد، مرا مستقیم به جبهه های جنگ بردند. در گیلانغرب. از گیلانغرب تا دهلران و فکه و دارخوین و دزفول در میان تپه ها و دره ها و سوراخها سالهای اضطراب و مرگ سپری شد. در چهار عملیات جنگی قرار گرفتم و دو بار به فاصله اندکی از مرگ رهایی پیدا کردم. منشی گروهان بودم. باید برای کشته ها و زخمی ها گزارش مینوشتم. و در این روزهای عمرم بود که الله برای من تماما مرد! بی رحمی و سقاوت جنگ، فساد بین سربازها و اینکه شاید همین امشب سرت را ببرند و روی سینه ات بگذارند، و از همه مهمتر، عدم بخشش و تنفر بین شیعه وسنی مرا عذاب میداد. و اینکه همین ارتش و قدرت و تنفر بر تمام یک مملکت حکومت میکند اما باز خودش را دین صلح و آرامش و سعادت میداند . تبلیغ میکند که تنها پاسخ برای بشریت است. هست؟ بود؟ پس کجا بود؟ جنگ تمام معنای زندگی را از من گرفت. هر وقت به مرخضی میامدم و میخواستم برگردم به جبهه امید اینکه زنده برگردم نداشتم و گمان میکردم بلاخره یکروز یک طبق هم برای من در سر محل لتیبار میگذارند( شاید!) دو سال و شش ماه در جنگ بودم. از جنگ زخمی در جان و روح و روان برگشتم. به سیگار و عرق و مواد مخدر روی آوردم. و اما در ته دلم عیسای مسیح لنگستون هیوز هنوز زنده بود. از سمنان خسته شدم بودم. همه کوچه و پس کوچه هایش برای من پر بود از خاطره و همه آن خاطرات درد غریبی را بر روانم میاورد و من آن را نمیخواستم. به تهران رفتم. با عباس از بچه های قدیمی حزب یک جایی گرفتیم در اوین درکه. استخدام یک شرکت خاکشناسی شدم که حوالی ونک بود. کار بود و خوردن عرق و تریاک. تاثیر جنگ و زخمهای آن را فریاد نمیزدم بلکه بدون اینکه از آن حرف بزنم در جان و روحم مانند صلیبی سنگین میکشیدم همان صلیبی که هیوز در شعر خود سخن میگفت. در میان مردمی زندگی میکردم که شادمانی و روح زندگی در آنها مرده بود و سیاهی بود که قامت کوچه و خیابان را پر کرده بود. فیلم های تارکوفسکی به من آرامش میداد و سوالی عجیب در من آغاز کرده بود که کجاست آن صلح پایدار و کیست آنکس که میتواند از پس این همه درد و رنج و مرگ و نابودی برآید؟ هامون را که دیدم کاری از مهرجویی، تمام فرهنگ و سنت ممکلت خودم را در هامون گمشده فلسفه و عشق و زندگی و حیات ازلی پیدا کردم. من هامون بودم که زیر بار سنگین گذشته، لعنت دیروز پدرانم و شرارتهایی که آنها بار آورده بودند و پوچی و تهی بودن زندگی حاضر که خالی از محبت پاک و بی ریا بود نفس میکشیدند. این فلیم را بیش از بیست بار نگاه کردم و تقریبا تمام نوشته های آن را حفظ شدم. یک روز از عباس پرسیدم در باره عیسای مسیح چه میداند. کتاب آخرین وسوسه مسیح را به قلم نیکوس کازنتزاکیس به من داد. این کتاب را تمام کردم. کتاب زوربای یونانی او را خواندم. این را تمام کردم، کتاب قدیس فرانسیس بعد آزادی یا مرگ بعد گزارش به خاک یونان. در کتاب گزارش به خاک یونان بود که من با ایات کتابمقدس در پاورقی ها اشنا شدم. البته در کتب دیگر او هم چند تایی پیدا کردم. از انجیل به قل متی، یا یوحنا. و برای من عجیب بودند. زیبا اما عجیب. من نه مسیح را در خواب دیدم و نه رویا دیدم. من با مسیح بر روی جاده مرگش ملاقات کردم و اینکه چرا باید یک جوان بر بالای صلیب برای دیگران بمیرد. این سوال مرکز جستجوی من در خصوص مسیح بود. و شاید دلیلش این بود که برای من زندگی یک جاده ایست که رو به مرگ است. همه خواهند مرد. اما چرا باید یکنفر برای دیگران بمیرد؟ لطفا در نظر داشته باشید که در تمام این سالها من حتی یکبار قادر به خواندن کتابمقدس نبودم. یعنی نمیتوانستم آن را پیدا کنم. و مسلما آن زمانها سیستم اینترنتی و فوج دسترسی به چنین منابعی بسیار نادر و ناچیز بود و من به آن اصلا دسترسی نداشتم. اما جالب اینجاست که در دنیای تاریک افکارم این بارقه های نور کلام خدا و آیات جسته و گریخته کتابهای کازنتزاکیس که در پاورقی آنها را پیدا کرده و میخواندم منبع خوراک روحانی من از الیهات مسیحی بود. به من بارقه ایی را میداد که به آن فکر کنم و افکارم را در حول آن گسترش بدهم. ازدواج کردم که خودش داستانی دیگر است. و ازدواج من تماما در حول و حوش زندگی مسیح و رابطه او با انسانهای اطراف او شکل گرفت. در محبت ساده و بیر یای او به مردمی که از حیث میزان اجتماعی و فرهنگی طرد شده بودند. من خودم را بیگناه نمیدانستم از اینرو درک کردن دردها و شرارتهای دیگران برای من سخت نبود. شرارت را در تار و پود خودم میدیدم. نمیدانستم توبه کردن و ایمان آوردن چیست اما میدانستم که تمام وجود من تاریک است. و من به وضوح این تاریکی را بر تمام ایران میدیدم. بر تمام مردم ما. همان مردمی که روزی برای آنها من مبارزه میکردم و میخواستم جامعه ایی پر از صلح و سعادت را داشته باشند. تازه فهمیده بودم که محال بود! زیرا جنگ و شرارت و فساد جامعه از من آغاز میشود. از رابطه های کشنده و بدون رحم و ترحم. بدون بخشش و بدون گذشت. و من باور داشتم که در میان گناهکاران و شریران زندگی میکنم زیرا خودم یکی از آنها بودم. داستانم را کوتاه کنم. سالها بعد که به آمریکا آمدم و انجیل را به زبان فارسی برای اولین بار خواندم. تنها و تنها تمرکز من به تعالیم مسیح بود. به سخنانش. به زندگی اش. به رفتارش. به آنچه بر روی زمین کرد. در برابر این عظمت او، اویی که در پی شناخت او بودم و سالها در پی اش میگشتم. تازه فهمیدم این بوده است که در پی من میگشته است. او به روی زمین آمده بود، خدا جسم گرفته بود به روی زمین آمده بود و در پی انسان شرور و گناهکاری چون من میگشته است. من گمشده! من له شده در شرارت گناهانم! من خیانت شده مذهب و گمراه شده و فریب خورده سیاست و افکار انسانی انسان. آه او چه زیبا بود! آه او چه شیرین بود! سرخ بود مثل انارهای درشت و خوشمزه باغهای سمنان! مثل گل زیبا و خوشبوی نرگس! تنها یک چیز میدانستم و به یک یقین کامل رسیده بودم که من گناهکارم و او قدوس است. من باید به شرارت و گناهانم نزد او قلبا اعتراف کنم تا مرا ببخشد و چنین کردم. و او بر تشنگی و گرسنگی جانم ریخته شد و مرا از مرگ و فنای ازلی یکبار برای همیشه نجات داد. من تمام او را در این مدت سه سالی که بر روی زمین بود و برای ما در انجیل نوشته شده بود را مثل آب خنک چشمه های فیروزکوه در کویر داغ دلم. در افکار پوسیده و خیانت شده ام. در ذات کثیف و گناه کارم. در شب مخوف فردایی که میامد و من برای آن اماده نبودم، نوشیدم. نوشیدم. نوشیدم. و او فکر و جان و روح مرا با فیض و محبت و حقیقت خودش یکبار برای همیشه مهر و موم کرد. برای من از رازی سخن گفت که تمام نسل ایرانی من در پی گشایش آن راز بودند. آن نوشداروی سهراب. آن شراب. آن سیمرغ. آن خرقه. آن فراق. آن حجاب. آن مستانگی. آن فرزانگی. آن ناقوس. آن پریا. آن انار. همه این عزیزان در پی یافتن یک راز بودند. و من آن راز عظیم را در خود عیسای مسیح دیدم. میدانی دوست عزیزم! گوش کن! خود او آن راز عظیم بود و هست و خواهد بود و خواهد ماند. و من امروز خادم این راز عظیم برای شما هستم.

مقاله مرتبط

پیدایش باب ۲۷

کتاب پیدایش باب ۲۷: ۱- ۴۶ اسحاق به سن پیری خود رسیده و نویسنده میگوید ...

​​© Copyright 2019, All Rights Reserved

2019© - حق کپی رایت و تمامی حقوق مطالب برای این وبسایت محفوظ می‌باشد.