ما کی هستیم (۲۲ )
پیوسته شادمان
" در خداوند دائما شاد باشید. و باز میگویم شاد باشید."( فیلیپیان ۴ : ۴ )
به نظر میرسد، این سخن پولس رسول برای ما کمی خارج از قوت عمل کردن است. من و شما به زندگی خودمان به شرایط خودمان، به ناتوانیهای خودمان، به ضعفها و کمیهای خودمان نگاه میکنیم و به خودمان میگوییم که: چطور میتوانم شاد باشم؟ چطور میتوانم دائما شاد باشم؟ موضوع این است که کلام خدا به ما تعلیم میدهد که درست در این زمان است که باید شادمان باشیم! درست است که ما از پیروزیها و کارهای عظیم خدا و برکات خدا در زندگی ما شادمان هستیم، و باید باشیم، همانطور که حنا پس از دورۀ طولانی نازایی خود پس از بدنیا آوردن سموئیل چنان شادمان شد که چنین نزد خدا سرائید:" دل من در خداوند وجد مینماید، و شاخ من در خداوند برافراشته شده، و دهانم بر دشمنانم وسیع گردیده است، زیرا که در نجات تو شادمان هستم."( اول سموئیل ۲: ۱) همین حنا وقتی از مصیبت و جفایی که هووی او بر سرش میاورد، در معبد خداوند، ناله میکرد و اشکهایش سرازیر شده بود، وقتی عیلی گمان برد که او از شراب مست شده پس هذیان میگوید، حنا در پاسخ به عیلی نگفت که من از دردها و مصیبتی که در جان من است، شادمان هستم پس از شادی سرود میخوانم، خدا را شکر میکنم که چنین هوویی به من داده است بلکه علنا گفت که از " کثرت غم و رنجدیدگی " چنین مویه میکند. مویه کردن و گریه کردن هیچ اشکالی ندارد، اما آیا در عمق وجود ما شادمانی از این رنجها وجود دارد؟ این است فرق عظیم آیین مسیح با تمامی آیینهای دنیا!
شما در هیچ جایی در نوشتجات عهد عتیق پیدا نمیکنید که به ما بگویند، در دردها و مصیبتها و سختیها شادمان باشید. این مقولهایی تماما تازه و نوین است، تنها زمانی که عیسای مسیح پا بر روی زمین گذاشت و راه جلجتا را برای رستگاری انسانهای دنیا طی نمود این باور آغاز شد. پیوسته شادمان بودن، برای گوش مردم اسرائیل آشنا بود. زیرا به کرات میخوانیم که کلام مقدس به ما در عهد عتیق میگوید که شادمان باشید. مزمور نویس میگوید که با شادمانی خداوند را پرستش و ستایش نمایید( مزمور ۲: ۱۱ ) بارها میخوانیم که در نجات خداوند شادمان باشید( مزمور ۱۴: ۹ و ۱۳: ۵ و اشعیاء نبی ۶۱: ۱۰ و حبقوق ۳: ۱۸ ) مزمور نویس میگوید در محبت خداوند شادمان باشید( مزمور ۳۱: ۷ ) در خود خداوند شادمان باشید( مزمور۳۲: ۱۱ ) در روزی که خداوند آفریده و ما در آن هستیم و زندگی کرده و نفس میکشیم شادمان باشید( مزمور ۱۱۸: ۲۴ ) حتی به ما گفته شده که در کلام خداوند و آنچه برای ما ثبت شده تا بخوانیم و تعلیم یابیم شادمان باشید( مزمور ۱۱۹: ۱۶۲ )
اما همینکه پا در رود اردن میگذاریم، با مسیح در رود اردن تعمید میگیریم، با او چهل روز در بیابان میمانیم و با او برمیگردیم و آنچه را که پدر آسمانی بر ما قرار داده تا آن را به کمال برسانیم را انجام دهیم، به نظر میرسد که راه، راهی سخت و دشوار پیش روی خود داریم. راه صلیب. پس چگونه میتوان شادمان بود؟ عیسای مسیح این را میدانست. اما باز به این فرمان داد. او در همان موعظۀ سر کوه خود به شاگردان چنین میفرماید:" خوشابحال باشید چون شما را فحش گویند و جفا رسانند، و بخاطر من هر سخن بدی بر شما کاذبانه گویند. خوش باشید و شادی عظیم نمایید، زیرا اجر شما در آسمان عظیم است زیرا که به همینطور بر انبیای قبل از شما جفا میرسانیدند."( متی ۵: ۱۱- ۱۲ )
وقتی عیسای مسیح پای خود را بر روی زمین گذاشت، گویی نه تنها ایمانداران به او میبایست تماما در خداوند شادمان باشند، همانطور که در بالا قید کردیم: از خداوند شادمان باشند، از نجات خداوند شادمان باشند، از نجات دیگران شادمان باشند، از اینکه نامشان در دفتر حیات ثبت شده است شادمان باشند( لوقا ۱۰ : ۲۰) بلکه نگاهی جدید و تازه در خصوص این شادمانی آغاز شد. باوری تازه: در دردها و مصیبتها و جفاها نیز شادمان باشید. این فرمانی تماما تازه بود. تاکنون کسی چنین فرمانی نداده بود. و اینگونه بود که تفاوت عظیم راه و تعلیم عیسای مسیح با تمامی فرقهها و باورها و آیینها، تثبیت گشت.
حیات عیسای مسیح و زندگی کوتاه مدت زمینی او در بین قوم خود، و آنچه او به کمال رسانید، بدون داشتن اینچنین شادمانی در قلب خود، تماما غیرممکن بود. اگر خود عیسای مسیح چنین در دردها و مصیبتها و جفاهایی که در این مدت دید، شادمان نمیبود، او هرگز به صلیب نمیرسید. اما منبع شادمانی مسیح کجا بود؟ اگر شادمانی پدر آسمانی در او نبود، و این شادمانی بر او جاری نمیشد، تحمل مصیبتها و جفاها تماما غیرممکن بود. در شادی پدر، مسیح شاد بود. و در شادمانی پدر آسمانی که بر جان او ریخته میشد، او راه صلیب را طی نمود. و اینگونه این راز الهی را با ما در میان گذاشت که عرصهایی تازه در رابطۀ ما با پدر آسمانی آغاز شده است:" شادمان باشید. پیوسته شادمان باشید." نه تنها در خود خدا، در نجات خود، در روز خداوند، در برکات خداوند، در پیروزیها، در کلام خدا شادمان باشید، اکنون باید در دردها و مصیبتها و جفاهایی که در راه انجیل من بر شما وارد میشود، شادمان باشید. و اینگونه بود که پولس رسول با تمام وجود خود، با تمام گوشت و پوست استخوان خود این شادمانی در مسیح را بازیافت. گویی کشف کرد! و چون کشف کرد، آن را خالصانه در اختیار ایمانداران قرار داد. چون پولس رسول همواره در خداوند شاد بود توانست به ایمانداران بگوید که همواره در خداوند شاد باشید. چون پولس رسول در مصیبتها و دردهای خودش در راه انجیل مسیح شادمان بود، توانست به ایمانداران نیز چنین بگوید که در جفاها و مصیبتهای خود در راه انجیل شادمان باشند.
واچ من نی مسیحی چینی در کتاب خود بنام" زندگی پیروزمند " میگوید:" بگذارید تا این را تشخیص بدهیم که پیروزی ما در شادمانی در خداوند است." ( ص ۱۳۲ . پ ۳ )
پولس رسول از همان روزهای اول راز این شادمانی را در مسیح دریافته بود. و از همان آغاز به ایمانداران گفت که " پیوسته شادمان باشید." ( اول تسالونیکی ۵: ۱۶ ) سپس وقتی مصیبتهای خدمت از راه رسید باز همین را فرمان داد او میگوید در ضعفهای خود شادمان است( دوم قرنتیان ۱۳ : ۹) از داخل زندان، برای بشارت انجیل شادمان بود( فیلیپیان ۱: ۱۸ ) از داخل زندان اینکه مانند قربانی که جان خود را فدا میکند برای خدمت به دیگر ایمانداران جان خود را فدا کند شادمان بود( فیلیپیان ۱: ۱۷- ۱۸ و کولسیان ۱: ۲۴)از داخل زندان و سیاهچال به ایمانداران فرمان میدهد که در خداوند خوش باشند( فیلیپیان ۳ : ۱)
زندگی پیروزمند مسیحی، با شادمانی در مسیح آغاز میشود، ادامه می یابد و نهایتا به پایان میرسد. این شادی ساخته و پرداخته تمرینات جسمانی ما نیست. مطالعات ما، و دانش ما. این شادمانی ما نمیتواند زمینی و زاده شدۀ تلاش ما باشد، و اگر نه کوتاه مدت و زودگذر و موقتی میبود. این شادمانی، یک شادمانی آسمانی است. از جانب پدر ما که در آسمان است بر ما ریخته میشود. از اینرو، مداوم، پیوسته، پایدار، سرشار و مملو از هستی و ذات شادمان خود اوست. جز این پیوسته شادمان بودن، تماما یک خیال و یک تلاش بیهوده و پر از سرشکستگی میباشد. تنها در شادی پدر میتوانیم شاد باشیم و تنها در تداوم و ازلی و پیوسته شادمانی او میتوانیم پیوسته شادمان باشیم. عیسای مسیح این را به ما در شادی دائمی خود که دردها و جفاهای خود که آن را متحمل شد نشان داد. اما اجازه بدهید این را فراموش نکنیم که با مسیح شادمان بودن، یعنی با درد و جفاها و صلیب او شادمان بودن. زیرا پسر انسان بر روی زمین نیامد تا خدمت شود بلکه خادم شده و جان خود را برای رستگاری بسیاری فدا کند. آیا در این کلام، درد و رنج در عین واحد شادی و خوشی را نمیبینیم؟ این همان راز عظیم نجات ما در عیسای مسیح است. شادمانی به رغم دردها. و اینگونه است که پولس رسول از داخل زندان، درست در روزهایی که او میدانست چندان طولانی نخواهد بود که او جانش را برای مسیح خواهد داد. او سایۀ مرگ را میدید که بر دخمۀ سلول او سنگینتر و سنگینتر میشد، اما پولس رسول درست در همین ساعتها و زمانها فرمان میدهد که:"در خداوند دائما شاد باشید." سپس گویی ایمانداران مسیحی این فرمان او را درک نکرده باشند، باور نکرده باشند، و به خود نگویند چگونه او میتواند چنین فرمانی بدهد، چگونه میتوانم به رغم تمامی این مصیبتها شادمان باشم. او جملۀ خود را تکرار میکند:" و باز میگویم شاد باشید." ( فیلپییان ۴ : ۴ ) اگر هیچ کس، هیچ قدرت، هیچ نیرویی، نه در آسمان و نه در زمین، و نه در زیر زمین، قادر است که ما را از محبت خدا در مسیح جدا سازد، نجات ما را از ما بگیرد، حیات ازلی ما را از ما بگیرد، با مسیح بودن را از ما بگیرد، آیا این شادمانه نیست؟ پس چرا شادمان نیستیم؟ چرا این شادی را زندگی نمیکنیم؟
ما کی هستیم؟
ما ایمانداران به عیسای مسیح هستیم. ایماندارانی که میدانیم راه صلیب راه درد و جفا است. زیستن در دنیا، هر روز آن دوری از حضور و جلال خدا در بهشت است. هر ساعت این دنیا پر از اضطراب و دلهرگی است. این دلشورگی و درد دو چندان میشود وقتی مانند مسیحی زندگی میکنیم، مانند مسیحی برای نام مسیح میایستیم. پادشاهی او را موعظه میکنیم. انجیل او را بشارت میدهیم و اینگونه راه جلجتای او را قدم میزنیم. عزیزان! راه جلجتا، راه گلهای رُز و بوسه و خنده نیست! کلام میگوید که مسیح به آسمان صعود نکرد و در دست راست حضرت اعلی ننشست، مگر اینکه ابتدا نزول کند، پست شود، خوار شود، ذلیل شود، توهین شود، مصلوب شود و در قبر دفن شود. اما به رغم دیدن آنچه منتظر او بود، عیسای مسیح، در پدر آسمانی شادمان بود. او از ما میخواهد که در او، پیوسته، در هر زمان، در هر شرایط، شادمان باشیم. این شاید تنها فرق عظیم و فاحش و برجستۀ ایمانداران مسیحی با تمامی پیروان مذاهب و ادیان و پیامبران دروغین دنیای اطراف است. عزیزان! شادمان باشید. پیوسته شادمان باشید.
نوشته: حسین گل هاشم